Αφορμή για αυτές τις σκέψεις αποτέλεσε μία φάση από το πρόσφατο ντέρμπi των αιωνίων αντιπάλων στο Καραϊσκάκη. Η εμφατική νίκη, με το εντυπωσιακό σκορ, αλλά κυρίως η απροσδόκητη πτώση στον αγωνιστικό χώρο του άσου του Ολυμπιακού Ολαιτάν, όπως και αυτή του προπονητή του Παναθηναϊκού από ρίψη αντικείμενου από την εξέδρα, σκέπασαν ένα λάθος που θα μπορούσε να διαφοροποιήσει τόσο το τελικό αποτέλεσμα.

 Όσο και την συνολική εικόνα του αγώνα. Είναι η στιγμή που οι γηπεδούχοι κερδίζουν το πέναλτυ-πιο σωστά στη συγκεκριμένη φάση-που ο αμυντικός  των φιλοξενούμενων χαρίζει στον αντίπαλο τη μεγάλη ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι….

Γράφει ο Δημήτρης Ελευθεριάδης...

ΑΒΙΑΣΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ

Αφού πέρασαν αρκετές μέρες πια, και με την ευκαιρία που δίνει η επανάληψη της εικόνας από διαφορετικές γωνίες λήψης παρατηρούμε ότι, πρόκειται  ξεκάθαρα για ένα αβίαστο λάθος, στην μεγάλη περιοχή, που μπορεί να στοιχίσει ανεπανόρθωτα.

Καταγράφεται  ως τέτοιο, από τη στιγμή:

-Που ο επιτιθέμενος παίκτης του Ολυμπιακού βρίσκεται με πλάτη στο τέρμα.

-Σε θέση εκτός στόχου-μέτρα, σε πλάγια θέση από το τέρμα.

-Η μπάλα είναι στον αέρα, με τάση  κατεύθυνσης αντίθετη προς το τέρμα.

Άρα δεν υπάρχει η πίεση, ο κίνδυνος, που να δικαιολογεί μια τέτοια ενέργεια, ώστε να καταγραφεί ως απλό λάθος η ανατροπή του. Το οποίο φυσικά σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την (δεδομένη) αξία του αμυντικού του Παναθηναϊκού, και κυρίως την πολύ καλή του εμφάνιση στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Αποτελεί όμως μια εξαιρετική πρόκληση, και μόνο της σκέψης, της εικόνας, μιας ανάλογης ενέργειας σε φάση από αγώνα ερασιτεχνών-ή στις μικρές  ηλικίες, των υποδομών…. Ας απολαύσουμε-νοερά με μικρή βοήθεια της φαντασίας αφού είναι συχνή σκηνή των γηπέδων μας-το ‘’δράμα’’.

Ο προπονητής έξαλλος, τραγική μορφή κτυπημένη από τη μοίρα, με τα χέρια σηκωμένα προς τον θεό του ποδοσφαίρου, να ουρλιάζει σχεδόν: ‘’πόσες φορές του έχω πει, όχι χέρια, μόνο σώμα’’!

Οι λοιποί ήρωες-συμπαίκτες  τραβώντας τα μαλλιά τους κοιτούν αποσβολωμένοι τον θύτη που διαμαρτύρεται για το άδικο στον διαιτητή…. την ώρα που το θύμα, που την προηγούμενη στιγμή κείτεται βαριά πληγωμένο στο έδαφος, βρίσκεται  τώρα στην αγκαλιά των συμπαικτών του πανηγυρίζοντας το θείο δώρο.

Ενώ στην εξέδρα, ο χορός, αποτελούμενος από τους ‘’προπονητές’’, ’’ειδικούς’’ του αθλήματος ‘’ψέλνει’’ τόσο τον διαιτητή (δεν τον ακούμπησε καν! ),τον προπονητή (τι ομάδα κατέβασε πάλι) και τελικά τον ίδιο τον παίκτη με την τελική ετυμηγορία: είναι άχρηστος και άσχετος!

Είναι έτσι όμως; Η απάντηση αυτονόητη, ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!

Ο ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ

Ο  νεαρός, ή ο ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και κυρίως να αξιολογηθεί από μία φάση, απομονωμένη. Που όπως είδαμε, και θα ξαναδούμε, και σε υψηλότερο επίπεδο από αυτό της super league, αβίαστα λάθη, ακατανόητα και δύσκολα αποδεκτά για ποδοσφαιριστές και ομάδες παρατηρούνται και καταγράφονται σε μόνιμη βάση.

Αυτό λοιπόν που πολύ σωστά τονίζεται από τους (εξειδικευμένους του χώρου) είναι:

Πως πρώτα από όλα η απόσταση από τον ερασιτέχνη στον επαγγελματία ποδοσφαιριστή, από τον νεαρό στον επιτυχημένο και φτασμένο είδωλο δεν είναι τόσο χαώδης όσο θέλουμε ή έχουμε μάθει να πιστεύουμε. Υπέροχες ενέργειες και αστείες αντιδράσεις παρατηρούνται παντού.

Αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι η επιμονή στην επίτευξη του στόχου της προόδου. Η αποδοχή του λάθους ως ευκαιρία βελτίωσης. Και κυρίως η απόλυτη συγκέντρωση στην προπόνηση και στους αγώνες.

Ώστε σταδιακά και σε βάθος χρόνου το σύνολο των θετικών ενεργειών να υπερβαίνει σε μεγάλο βαθμό αυτό  των αρνητικών.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Τέλος, και σε μεγαλύτερο βάθος ακόμα. Είναι πάνω από όλα ο τρόπος προσέγγισης και φιλοσοφίας. Της αντίληψης και της νοοτροπίας που αφορούν τον τρόπο εκπαίδευσης των μικρών ποδοσφαιριστών.

Στη φάση που αναλύσαμε δεν έλειψαν ούτε η ταχύτητα-ο αμυνόμενος βρέθηκε άμεσα κοντά στον επιτιθέμενο.

Ούτε η δύναμη οπωσδήποτε… κατάφερε, έστω με την δεύτερη προσπάθεια να ρίξει στο έδαφος τον αντίπαλο του.

Επιμέναμε και συνεχίζουν πολλοί και σήμερα να αναζητούν τη  μαγική συνταγή της δύναμης και της ταχύτητας σαν να πρόκειται για αθλητή του στίβου, ή της πάλης. Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε πως η σχέση 1V1 στο ποδόσφαιρο, οι μονομαχίες είναι θέμα υπέρμετρης δύναμης (και της ψυχικής).

Κανείς δεν αναιρεί πλήρως την αντίληψη, τα αποτελέσματα είναι τραγικά όμως αν αγνοηθεί πως πρόκειται κυρίως  για τεχνικοτακτικές ενέργειες (ευτυχώς για τον Μέσι ή τον Πίρλο και για το ίδιο το  ποδόσφαιρο) που επιτυγχάνονται μέσω της αντίστοιχης εκπαίδευσης.

Στο βωμό της εύκολης νίκης, επιλέγονται σε αγώνες υποδομών και εκθειάζονται ποδοσφαιριστές χωρίς τα προσόντα της πνευματικής και τεχνικοτακτικής  υπεροχής: αλλά οι σωματώδεις που πρόσκαιρα  ίσως υπερτερούν…σε βάθος χρόνου όμως βρίσκονται εκτός υψηλού επιπέδου.

Μαζί και οι ‘’εκλέκτορες’’ τους.

Θα ήταν πραγματικά ελπιδοφόρο να συμφωνούσαν οι περισσότεροι-έστω-στο εξής:

Είναι σίγουρα πολύ πιο όμορφο το στιγμιότυπο ενός αμυνόμενου ποδοσφαιριστή στο έδαφος, ‘’θύμα’’ μιας εκπληκτικής ντρίμπλας, ή  ασύλληπτης τεχνικής ενέργειας. Παρά από την ανώμαλη πτώση του επιτιθέμενου ως αποτέλεσμα της επιβολής. Μέσω  της δύναμης ή του σκληρού και αχρείαστου μαρκαρίσματος.

Δεν συμφωνείτε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ

(Head of FSA-statistical analysis). Στατιστικολόγος / Αναλυτής ποδοσφαίρου / Προπονητής UEFA.