Αν γίνει μια δημοσκόπηση σε όλους τους προπονητές και υπεύθυνους ακαδημιών με θέμα: «Ποιό είναι το πιο σύνηθες πρόβλημα που αντιμετωπίζεις στην δουλειά σου;», τότε η συντριπτική πλειοψηφία θα απαντήσει, η συμπεριφορά των γονέων. Είναι γεγονός ότι ο κάθε γονέας έχει μια άποψη για το παιδί του, αλλά και για την ομάδα στην οποία ανήκει.

Υπάρχει ο γονέας οπαδός, ο οποίος με κάθε κόστος θέλει τη νίκη και άμα αυτή δεν έρχεται τότε πάντα κάτι φταίει, είτε ο διαιτητής, είτε ο προπονητής, είτε το ότι …οι μπάλες είναι ξεφούσκωτες.

Υπάρχει ο γονέας του «Μέσι» που πιστεύει ότι μόνο όταν η μπάλα είναι στα πόδια του γιου του οι πιθανότητες να ''βγει'' κάτι καλό για την ομάδα είναι αυξημένες ενώ όλοι οι συμπαίκτες του «Μέσι» είναι άσχετοι και δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Υπάρχει ο γονέας που βλέπει μόνο έναν άνθρωπο στο γήπεδο και αυτός είναι ο διαιτητής. Σχολιάζει συνεχώς τις αποφάσεις του, ακόμα και αν είναι υπέρ της ομάδας του και όταν τελειώνει ο αγώνας το μόνο που θυμάται είναι το πόσα ''φαλτσοσφυρίγματα'' έγιναν.

Υπάρχει ο ''αδιάφορος''γονέας, ο οποίος απλά φέρνει το παιδί του στο γήπεδο επειδή είναι ο κοντινότερος ''παιδότοπος'', χωρίς να παρατηρεί την εξέλιξή του και να ενδιαφέρεται για την απόδοση του στους αγώνες, γιατί απλά δεν είναι εκεί.

Αυτές είναι κάποιες από τις  «προβληματικές» περιπτώσεις γονέων, που  προκαλούν δυσλειτουργίες στην ψυχολογία του παιδιού, αποτελούν τροχοπέδη στην ομαλή παιδαγωγική του ανάπτυξη και πονοκεφαλιάζουν τον προπονητή.

Για όλα λοιπόν φταίνε οι γονείς!!!

Καμία ευθύνη δεν έχουμε εμείς, είτε είμαστε προπονητές, είτε υπεύθυνοι ακαδημιών!!!

Εμείς μπορούμε εύκολα να τα ''χώνουμε'' στους διαιτητές όταν αυτοί χωρίς βοηθούς ΠΡΕΠΕΙ να δουν το οριακό offside, όταν η μπάλα περνάει οριακά εκτός γηπέδου και δεν καταλογίζεται, να λέμε στον Γιαννάκη που είναι ο ''παικταράς'' της ομάδας να τους περνάει όλους ή να επιβάλλουμε στον Νικολάκη που έχει ''ποδάρα'' να σουτάρει από το κέντρο ∙ μπορούμε άνετα να παθιάζουμε τα παιδιά μας λέγοντάς τους ότι ΠΡΕΠΕΙ να κερδίζουμε τον αγώνα, να ουρλιάζουμε σ’ ένα παιδάκι που έκανε λάθος με αποτέλεσμα η ομάδα του να δεχτεί γκολ και πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα που ΟΔΗΓΟΥΝ τους γονείς σε τέτοιες προβληματικές συμπεριφορές.

Αν θέλουμε λοιπόν να δώσουμε αγωγή και παιδεία στους αθλητές μας, ΕΜΕΙΣ  πρέπει να αποτελέσουμε το λαμπρό παράδειγμα για αυτούς και κατ’ επέκταση για τους γονείς τους, πρέπει να σεβόμαστε του λόγους που έρχονται σε εμάς και δεν είναι άλλοι από το οργανωμένο παιχνίδι και τη διασκέδαση.

Πρέπει όλοι να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να επενδύσουμε στο να ''φτιάξουμε'' υγιείς φιλάθλους, αλλά και ποδοσφαιριστές με σωστή νοοτροπία.

Μόνο έτσι θα μπορούμε σε λίγα χρόνια να πηγαίνουμε με τα εγγόνια μας στο γήπεδο.

Υ.Γ.1. Υπάρχουν βέβαια και οι γονείς που  έχουν συνειδητοποιήσει το τι είναι καλό για το μέλλον των παιδιών τους και συμμετέχουν ενεργά στη διαπαιδαγώγηση τους, επιδοκιμάζοντας τις προσπάθειες ΟΛΩΝ των παιδιών και αφήνοντας τους αρμόδιους να εκπαιδεύσουν το παιδί τους.

Υ.Γ.2.  Οι αρμόδιοι των διπλωμάτων UEFA ίσως θα έπρεπε να λάβουν πιο σοβαρά υπ’ όψιν τους ότι οι περισσότεροι διπλωματούχοι προπονητές, θα ασχοληθούν με παιδιά.

Γιάννης Γουρδουμπάς

Υπεύθυνος παιδαγωγικού σχεδιασμού Απόλλωνα Χαλανδρίου-σχολή Ολυμπιακού.