Έχω μπερδευτεί με τα όσα συμβαίνουν και γίνονται στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Από τη μία πλευρά έχουμε τους φανατισμένους και ισχυρογνώμονες του ωραίου ποδοσφαίρου, από την άλλη έχουμε εκείνους που πιστεύουν στο άθλημα.

Η αλήθεια είναι ότι γενικά ο αθλητισμός δημιουργεί για κάποια λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια αντιπαλότητες. Η γνώμη σου, η γνώμη μου και η γνώμη τους περνάνε, μένουν, φεύγουν. Λοιπόν, κοίτα να δεις που όλα έχουν μια εξήγηση και καμιά φορά παρεξηγούμαστε χωρίς να εξηγούμαστε.

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή θα έλεγα ότι ο δρόμος είναι μακρύς και το μέλλον αβέβαιο.  Με δεδομένο ότι γνωρίζουμε γεγονότα του πριν, του τώρα και όχι του μετά μπορούμε να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά. Σίγουρα, αναλύουμε με λόγια που αύριο μπορεί να τα πάρει ο αέρας, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή είναι μία «ρόδα» που γυρίζει, ο ιστορικός και ο άνθρωπος που δεν μένει σε μικροπράγματα μπορεί να δει λίγο παραπέρα από τους υπόλοιπους.

Κάποια μιλάνε στην εποχή μας για «αντιποδόσφαιρο»… για καταστροφές, πλημμύρες και σεισμούς! Εγώ πάντως θα επιχειρήσω να σας πείσω για το αντίθετο, όχι λόγω της σοφίας μου ή τη μεγαλοσύνη μου, αλλά για να διακρίνουμε την ουσία. Προσωπικά, παρατηρώ τις διαφορές, καταλήγω ότι κάθε εποχή είναι ιδιαίτερη, αλλά το βασικότερο είναι ότι η ποδοσφαιρική επιτυχία βασίζεται στην πίστη.

Δεν υπάρχουν προπονητές που κάνουν κακό στο άθλημα, δεν υπάρχουν «κτήνη» που διαλύουν, απλώς η ανάγκη της αλλαγής είναι ανθρώπινο ένστικτο, φυσικό φαινόμενο και μια μετάλλαξη. Τα στερεότυπα δεν μας μορφώνουν, αντιθέτως μας αποδυναμώνουν. Κρίνουμε τους αμυντικούς προσανατολισμούς, το σκληρό παιχνίδι, το πάθος, τον σκοπό, την ουσία, τη μεταμέλεια… τη μόρφωση του αθλητή!

Επειδή, πρέπει να κοιτάμε τις «πλάτες» μας που και που θα γυρίσουμε στην εποχή του Ελένιο Ερέρα, ένας σπουδαίος προπονητής, εφευρέτης του «Κατενάτσιο» και ένας άνθρωπος γεννημένος νικητής. Ο Αργεντινός εκείνος τεχνικός διέθετε πλούσιο χάρισμα, ο τρόπος που εκφραζόταν ήταν πέρα για πέρα καθηλωτικός, αλλά το μότο του ήταν «Αν ο έρωτας περνάει από το στομάχι, τότε η επιτυχία στο ποδόσφαιρο περνάει από την άμυνα». Τόσο παλιός, μα και τόσο διαχρονικός…

Σε καμία περίπτωση δεν θα παραλείψω το όνομα του Ρίνους Μίχες ή αλλιώς το επαναστάτη του ποδοσφαίρου. Ο Ολλανδός κύριος κατάφερε τη δεκαετία του 70’ να δημιουργήσει το «Total Football», πολλές ομάδες του σήμερα εμπνευσμένες από την εθνική Ολλανδίας προσπαθούν να αποτυπώσουν τη λογική εκείνη. Ξαφνικά λοιπόν το ποδόσφαιρο απέκτησε διαστάσεις εκσυγχρονισμού, η τακτική ήταν και θα είναι μέρος του αθλήματος.

Ήταν δύο προπονητές που άφησαν το δικό τους στίγμα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ήταν εκείνοι που κατέρρευσαν στερεότυπα και δημιούργησαν την «εξέλιξη». Διέφεραν στο πλάνο, αλλά όχι στον σκοπό, τον στόχο και την ουσία… μα πάνω απ΄ όλα  πίστευαν στον θεό της μπάλας!

Καταλήγοντας δεν μπορώ να αντιληφθώ και να κατανοήσω εκείνους που στη σημερινή εποχή κατακρεουργούν περιπτώσεις προπονητών όπως του Ντιέγκο Σιμεόνε και του Ζοσέ Μουρίνιο. Είναι κάτι περισσότερο από «αστείο» να θεωρούμε «λίγους» αυτούς του ανθρώπους που μπορούν και πετυχαίνουν τόσα πολλά, αφιερώνοντας άπειρες ώρες δουλειάς πάνω στο κομμάτι της πίστης του ποδοσφαίρου.

Η «βιτρίνα» είναι ωραία, η ουσία όμως βρίσκεται πίσω από το γυαλί!

Υ.Γ: Είναι στενάχωρο να βλέπεις νέους και μεγάλους «κολλημένους», να βολεύονται στο υποστατικό τους «εγώ».

Χρήστος Γκίνης

Τμήμα ειδήσεων Sports-Academies.gr