Ο Κύριος Άρης είναι μία ιστορία που μένει χαραγμένη στο δικό μου μυθιστόρημα. Ο αθλητισμός δημιουργεί ευσυγκίνητες καταστάσεις που ίσως κάποιοι άλλοι να μην τις βιώνουν στην καθημερινότητά τους. Νιώθω τυχερός που τα βιώματά μου στον χώρο του αθλητισμού ξεκίνησαν με κάποιον τρόπο συνδεδεμένα με τον άνθρωπο που έμπνεε εμένα και τους συμπαίκτες μου. Ο κύριος Άρης ήταν τυπικά αυστηρός, άγριος και… έμπνεε! Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν υπήρχε (όχι ένας προπονητής) αλλά ένας άνθρωπος μυστήριος…

Είναι από εκείνες τις στιγμές που είσαι έντονα συναισθηματικά φορτισμένος και ανακαλείς στο μυαλό σου στιγμές του παρελθόντος. Θέλεις, με κάποιο μαγικό τρόπο να γυρίσεις για μια στιγμή και μετά να επιστρέψεις. Η δική μου ιστορία δεν είναι απλή, αντιθέτως είναι μαγική! Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα με φάσεις αγωνιστικές και φάσεις δυνατές, εμπειρικές, φυσιογνωμικές και άνοιας τι σου επιφυλάσσει η ζωή έξω από τον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να νοσταλγούμε φάσεις της ζωής μας, έχουμε την ανάγκη να γίνουμε και πάλι παιδιά. Προσωπικά, θα ήθελα το βιβλίο της ζωής να ξεφυλλίζεται προς τα εμπρός αλλά να υπάρχει η δυνατότητα να γυρίζεις τις σελίδες και προς τα πίσω. Η ανάληψη του χρόνου είναι κάτι που βασανίζει την ψυχική υγεία του ανθρώπου.

Από τα απολύτως απαραίτητα στον αθλητισμό είναι η αρχή, η ανοχή, η υπομονή και η επιμονή. Η ιστορία ξεκινάει όταν ακόμα-ακόμα η ευγένεια δεν ήταν γνωστή λέξη, όταν ο αυθορμητισμός κυριεύει την όποια προσωπικότητα που μπορείς να έχεις στα εννιά σου χρόνια… ή τέλος πάντων κάπου εκεί τριγύρω. Ξαφνικά το χαμόγελο κομμένο, Χρήστο βρήκες τον μπελά σου, ο κύριος Άρης μου έκοψε το αίμα (το ομολογώ), τα πόδια έτρεμαν και από μέσα μου ένιωθα κάπως άβολα. Ήταν τόσο ανέμελη η παιδική μου η ζωή ώσπου βρέθηκε στο διάβα μου αυτός ο άνθρωπος… Μαμά-μπαμπά εγώ προπόνηση δεν ξαναπάω, ειλημμένη απόφαση, δεν το συζητώ!

Ο καιρός περνούσε, εγώ τελικά ήμουν στην ώρα μου σε κάθε προπόνηση για να αντιμετωπίζω καθημερινά αυτόν τον άνθρωπο, τον κύριο Άρη. Ένας άνθρωπος θρασύς,¨φωνακλάς¨ και με το βλέμμα σταθερό, διαπερνούσε την σκέψη σου, πραγματικά μου την έδινε αυτός ο τύπος. Τα χρόνια κυλούσαν και εγώ εκεί, μαζί με τους υπόλοιπους, οι συζητήσεις με τα άλλα παιδιά είχαν να κάνουν με αυτόν τον τύπο, όλοι λίγο-πολύ εξωτερικεύαμε την αγανάκτησή μας αλλά όλοι είχαμε ένα μεγάλο μυστικό… όλοι κρύβαμε την αγάπη που του τρέφαμε χωρίς να ξέρουμε το γιατί.

Η φωνή του ήταν τρομακτική, δυνατή και επιβλητική. Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος ήταν ο ¨μπαμπούλας¨ μας. Θυμάμαι…(ένα από τα πολλά περιστατικα) παίζαμε έναν αγώνα και εγώ είχα ανεβάσει πυρετό, όμως σε καμία περίπτωση δεν θα έμενα σπίτι μου γιατί ακόμα και άρρωστος να είσαι, πρέπει να βρίσκεσαι κοντά στην ομάδα, βέβαια εγώ δεν τον σκεφτόμουν έτσι αλλά άμα δεν πήγαινα θα δεχόμουν τις συνέπειες. Φτάνοντας στο γήπεδο και μπαίνοντας στα αποδυτήρια, φοβισμένα παίρνω τον λόγω και αναφέρω ότι επειδή έχω πυρετό δεν μπορώ να παίξω. Ποιος είδε τον Κύριο Άρη εκείνη την στιγμή και δεν τον φοβήθηκε, η απάντησή του ήταν ότι δεν τον ενδιαφέρει και ότι πρέπει να αρχίσω να αλλάζω επειδή θα είμαι βασικός.

Για κακή μου τύχη με την προοπτική ότι είμαι άρρωστος δεν είχα πάρει μαζί μου τσάντα για να έχω ρούχα και παπούτσια. Το αναφέρω ότι δεν έχω τίποτα… αλλά και πάλι μου είπε ότι δεν τον ενδιαφέρει και άμα δεν είμαι έτοιμος σε 5 λεπτά δεν έχω θέση στην ομάδα από εδώ και πέρα. Κατάφερα να βρω ρούχα και παπούτσια από τους συμπαίκτες μου, το παιχνίδι ξεκινάει, νιώθω αδύναμος, καίει το στήθος μου και ο βήχας είναι έντονος. Προσπαθώ να το παλέψω και να αντέξω, ώσπου γύρω στο 15ο λεπτό του παιχνιδιού γίνομαι αλλαγή, με φυλάει στο μέτωπο, με παίρνει αγκαλιά και μου λέει τώρα Χρήστο μπορείς να πας να αλλάξεις και από αύριο θα είσαι πολύ καλά. Την επόμενη μέρα τα συμπτώματα που είχα εξαφανίστηκαν, ούτε βήχα, ούτε πυρετό. Σκέφτηκα περί μαγείας αλλά τελικά ήταν κάτι άλλο, πιο λογικό…

Οι τιμωρίες ήταν ατέλειωτες, αλλά και η αγάπη αυτού του ανθρώπου που τρέφαμε ήταν πολύ μεγάλη, είχε μία τεράστια ικανότητα, μας νοιαζότανε και μας αγαπούσε χωρίς να μας το πει ποτέ, παρόλα αυτά το αισθανόμασταν και τα παιδιά ποτέ δεν κάνουν λάθος. Το ποδόσφαιρο με τον κύριο Άρη ήταν πολύ διαφορετικό από ότι πιστεύαμε, η πνευματική κούραση είχε αρχίσει να μας γίνεται συνήθεια, είχαμε μπει στην λογική της εκ-μάθησης! Σε ήθελε κάθε φορά προσηλωμένο, να μην χαλαρώνεις στιγμή, έλεγε ότι στην κοινωνία μας ο σεβασμός δεν κερδίζεται αλλά επιβάλλεται, πολύ σκληρό, αλλά στην συνέχεια μέσω της επιβολής κατάφερε να την κερδίσει! Το χιούμορ του ήταν απίστευτο, όπως απίστευτη ήταν και η σπάνια αγκαλιά του…

Τέσσερα με πέντε χρόνια στην ¨πρίζα¨, δεν σας κρύβω ότι όσο μεγάλωνα δεν μπορούσα αυτή την πίεση, ώσπου…. Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν, έτσι ξαφνικά έρχεται η τελευταία μέρα, μια μέρα που την θυμάμαι και…. Η  προπόνηση ήταν πολύ φορτισμένη, ο κύριος Άρης δεν φώναζε… ο χρόνος κυλούσε και το «τελειώσαμε» βγήκε από τα χείλη του, όχι όμως όπως συνήθιζε να το λέει, ακούστηκε περίεργα, με παράπονο, εγώ τουλάχιστον έτσι το θυμάμαι. Μαζευτήκαμε στον πάγκο, στην αρχή υπήρξαν κάποια γελάκια, στην συνέχεια όπως αλλάζαμε για λίγα λεπτά δεν ακουγόταν τίποτα, σκεφτόμουν ότι θα είναι περίεργη η αυριανή προπόνηση χωρίς αυτόν. Ήθελα να του πω να μην φύγει, αλλά δεν το έκανα, μας έπιασε έναν έναν μας έλεγε 2-3 κουβέντες(δεν λέγονται, τις κρατάω για μένα) και από ένα φιλί στο μέτωπο.

Τα χρόνια έχουν περάσει, μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι κάποιοι άνθρωποι ότι και να γίνει θα είναι για πάντα μέσα σου, αυτοί που πραγματικά αξίζουν την σκέψη σου δεν θα τους ξεχάσεις ποτέ.

Συναναστράφηκα με πολλούς άλλους προπονητές που πραγματικά μερικοί με εξέπληξαν με τις γνώσεις τους, συνηθίζω να λέω ότι από κάθε άνθρωπο πρέπει να παίρνεις και από κάτι …αλλά κύριο Άρη δεν βρήκα πουθενά.

Είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρω σε λέξεις τα συναισθήματα μου, αλλά σίγουρα νιώθω περήφανος που συνάντησα αυτόν τον τύπο, δεν ήταν ο κόουτς μου αλλά ο μέντοράς μου, αναθεώρησα πράγματα που τα θεωρούσα στερεότυπα,  ήταν και θα είναι ο Άρης της καρδιάς μου.

Ο Κύριος Άρης ήταν ο εμπνευστής μας…