Ο πιτσιρικάς της Καλλονής που συγκλόνισε, o Αντώνης Τζανετέλλης ο οποίος γεννήθηκε με μία ιδιομορφία στο χέρι, μιλάει για τη δύναμη που του δίνει το ποδόσφαιρο και στέλνει μήνυμα ελπίδας κι αισιοδοξίας.

Ο Αντώνης Τζανετέλλης, ο οποίος αγωνίζεται στην ομάδα Νέων (Κ20) της Καλλονής παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει από την πρώτη κιόλας μέρα της ζωής του, δεν το έβαλε ποτέ κάτω, πείσμωσε και δεν προσπέρασε απλά, αλλά… ισοπέδωσε ένα ισχυρό εμπόδιο που βρήκε μπροστά του.

«Η δυσπλασία υπάρχει εκ γενετής. Εντάξει, σε πιο μικρή ηλικία αισθανόμουν κάπως περίεργα όταν έβγαινα στον δρόμο. Σκεφτόμουν το πώς μπορεί να με βλέπουν οι άλλοι. Ημουν κι εγώ πιο πιτσιρικάς, οπότε επηρεαζόμουν περισσότερο. Οσο περνούσαν τα χρόνια όμως το ξεπερνούσα, το έκανα μέρος της καθημερινότητάς μου. Πλέον μου φαίνεται σαν κάτι το απολύτως φυσιολογικό, δεν το σκέφτομαι καν. Ούτε στο ποδόσφαιρο αποτελεί εμπόδιο, πιστεύω ότι παίζω όπως θα έπαιζα αν ήμουν σαν όλους τους όλους. Νιώθω εξάλλου σαν όλους τους άλλους, αλλά παίρνω και δύναμη μέσα από το ποδόσφαιρο. Μέσα στο γήπεδο νιώθω απόλυτα απελευθερωμένος. Είμαστε μόνο εγώ, η μπάλα και ο κόσμος που μας βλέπει... (φυσικά και οι συμπαίκτες μου...). Αυτό με βοηθάει ακόμα περισσότερο για να μη νιώθω διαφορετικός...», δήλωσε στο SDNA ο 18χρονος μέσος της ομάδας της Μυτιλήνης.

Για την στήριξη των γονιών του τόνισε: «Δεν ήταν η πιο εύκολη απόφαση, αλλά πάντα σε ό,τι έκανα είχα τη στήριξη των γονιών μου. Πήγα αρχικά στην Κ17 της Καλλονής κι από φέτος βρίσκομαι στην Κ20. Είμαι από τους πιο μικρούς στην ομάδα, καθώς αγωνίζονται παιδιά του 96’ ως 98’. Παρ’ όλα αυτά έχω πάρει αρκετές συμμετοχές για την ηλικία μου. Δεν θυμάμαι ακριβή αριθμό, αλλά είμαι ικανοποιημένος», λέει ο Αντώνης Τζανετέλλης.

Τι σημαίνει όμως για τον ίδιο το ο,τι αγωνίζεται με το Νο10 στην πλάτη: «Δεν νομίζω πως έχει σημασία ο αριθμός της φανέλας. Δεν ήμουν εγώ αυτός που τη ζήτησα. Απλά όταν τις μοίραζαν, μου την έδωσαν, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».

Αριστούχος, αλλά σεμνός...

Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο για τον σπουδαίο πιτσιρικά της Καλλονής, είναι ότι τη στιγμή που δίνει αγώνα για να κυνηγήσει το όνειρό του στο ποδόσφαιρο, αριστεύει και στο σχολείο.  

«Θέλω να περάσω ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής. Σίγουρα το ποδόσφαιρο αποτελεί προτεραιότητα και θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά όμως προσπαθώ να μην παρατάω τα μαθήματά μου, ώστε να έχω και μία εναλλακτική επιλογή αν δεν τα καταφέρω να παίξω σε μεγαλύτερο επίπεδο».

Γίνεται να συνδυαστούν σε αυτό το επίπεδο ποδόσφαιρο και μαθήματα;  «Όταν βάζεις στόχους μπορείς. Εχω επιλέξει να ζω με τον αδερφό μου κι όχι με τα υπόλοιπα παιδιά της ακαδημίας, ώστε να μπορώ να προσηλώνομαι και να διαβάζω όπως πρέπει...».

Οσο για την ομάδα που υποστηρίζει; «Βλέπω μόνο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Εδώ τι να δεις, μπάλα είναι αυτή; Είμαι φουλ Μπάρτσα! Βέβαια έχουμε τα χάλια μας τελευταία, έχει σκάσει η ομάδα...».

Tο δικό του μήνυμα αισιοδοξίας 

Φυσικά δεν θα μπορούσε παρά να στείλει το δικό του μήνυμα αισιοδοξίας σε κάθε παιδί εκεί έξω που μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιο ανάλογο πρόβλημα… «Να μην το βάλουν ποτέ κάτω. Να προσπαθούν και να αγωνίζονται κάθε μέρα. Όταν θέλεις μπορείς να πετύχεις τα πάντα, δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει τα όνειρά σου»!