Γεμάτος υπερηφάνεια όσα χρόνια κι αν περάσουν δηλώνει ο Αντώνης Νικοπολίδης σε συνέντευξή του στο epo.gr,  επ' ευκαιρία της επετείου από την κατάκτηση του EURO 2004 και τονίζει πως η επιτυχία της Πορτογαλίας θα παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη όλων των Ελλήνων, παικτών και φιλάθλων, και μια εμπειρία που θα κουβαλούν όλοι για μια ζωή.

Αναλυτικά η συνέντευξη του τερματοφύλακα της Εθνικής στα γήπεδα της Πορτογαλίας και νυν προπονητή της Εθνικής Ελπίδων

ΕΡ.: Αντώνη, σήμερα κλείνουν 12 χρόνια από τον άθλο της Πορτογαλίας και την κατάκτηση του EURO 2004. Τα συναισθήματα σου προκαλεί η επέτειος  της επιτυχίας παραμένουν ίδια ή έχουν εξασθενίσει;

Α.Ν.: Σε ό,τι με αφορά νιώθω ακριβώς όπως και τότε. Δώδεκα χρόνια πίσω. Εκτιμώ ότι αυτή η επιτυχία μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη όλων όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο και την Εθνική Ομάδα. Είναι ένα γεγονός που θα μας συνοδεύει σε ολόκληρη τη ζωή μας. Κι εμάς που το ζήσαμε εντός γηπέδου, αλλά και τους Έλληνες φιλάθλους. Πιστεύω πως η επιτυχία αυτή εκτιμάται απ' όλους μας πολύ περισσότερο τώρα που βλέπουμε και τους αγώνες του EURO της Γαλλίας και διαπιστώνουμε σε κάθε αγώνα πόσο δύσκολα είναι αυτά τα τουρνουά, πόσο δύσκολο είναι να πάρεις έστω και μία νίκη και όχι να το κατακτήσεις όπως εμείς. Μην ξεχνάμε πως πήραμε το τρόπαιο όντας μια χώρα μικρή ποδοσφαιρικά και όχι ως μία που ιστορικά το διεκδικεί. Η δε κατάκτηση ήρθε με τέσσερις νίκες. Όλα αυτά δείχνουν το μέγεθος της επιτυχίας και τη δυσκολία επίτευξής της και ασφαλώς δεν μπορούν παρά να σε γεμίζουν κάθε φορά όσα χρόνια κι αν περάσουν με υπερηφάνεια.

ΕΡ: Γυρνώντας το ρολόι του χρόνου πίσω σ' εκείνες τις ημέρες, ποιες είναι οι στιγμές που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη σου με τον πιο έντονο τρόπο;

Α.Ν.: Όλο το χρονικό διάστημα που μείναμε στην Πορτογαλία είναι αξέχαστο. Οι στιγμές που συμπληρώνουν αυτό το παζλ είναι πολλές και δύσκολα μπορείς να τις ξεχάσεις. Κάθε μία από αυτές είχε τη δική σημασία και αξία. Τα ξενοδοχεία που μέναμε σε Πόρτο, Αλγκάρβε και Λισαβόνα, οι εγκαταστάσεις όπου κάναμε τις προπονήσεις, τα γήπεδα που παίζαμε και η φανταστική ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε αυτά, η απομόνωση που βιώναμε πριν από τα ματς. Το άγχος που κόντευε να σε πνίξει πριν ξεκινήσει ο κάθε αγώνας, αλλά το ξεχνούσες μόλις άκουγες το πρώτο σφύριγμα. Οι συζητήσεις που κάναμε μεταξύ μας πριν και μετά τους αγώνες για το τι περιμέναμε και πώς θα αντιμετωπίζαμε τους αντιπάλους και τι έβγαινε τελικά εντός γηπέδου. Αργότερα όταν προχωρούσαμε για το πού πάμε και τι θα κάνουμε. Τα πειράγματα στο φαγητό μετά τους αγώνες που τρώγαμε πίτσες και πατάτες ως επιβράβευση και λέγαμε μεταξύ μας "τι έγινε ρε παιδιά; Πήραμε το EURO;". Η πλάκα που γινόταν μεταξύ μας για να χαλαρώνουμε κάπως…

ΕΡ: Επειδή μίλησες για χαλάρωση. Πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι είχατε δίπλα σας τις οικογένειές σας; Έπαιξε ρόλο στην όποια ηρεμία είχατε γενικότερα ανάγκη η παρουσία των δικών σας ανθρώπων;

Α.Ν.: Κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει διαφορετικά μια τέτοια κατάσταση. Μπορώ να μιλήσω με σιγουριά για τον εαυτό μου. Ήταν πολύ σημαντικό ότι είχαμε κοντά μας τις οικογένειές μας. Τους βλέπαμε ύστερα από κάθε αγώνα και λόγω της πίεσης που υπήρχε ήταν η καλύτερη αποφόρτιση για εμάς. Ξεχνούσαμε τα αγωνιστικά και όσα έρχονταν και συζητούσαμε για άλλα πράγματα. Ξεφεύγαμε από την πιεστική καθημερινότητα του τουρνουά. Ήταν το στήριγμά μας για να μπορούμε να αλλάζουμε παραστάσεις και να πηγαίνει το μυαλό και η σκέψη μας αλλού.

ΕΡ: Στην Πορτογαλία αντιμετωπίσατε μεγάλες ομάδες και οι έξι αγώνες που δώσατε ήταν εξαιρετικά δύσκολοι. Ποιόν θα χαρακτήριζες δυσκολότερο όλων;

Α.Ν.: Να επισημάνω ότι κάθε αγώνας που δώσαμε είχε τα δικά του χαρακτηριστικά και συνθήκες υπό τις οποίες έγινε. Θα ήταν άδικο να πω ότι ο τελικός ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας από τους έξι. Κι αυτό γιατί το ματς που στην κυριολεξία υποφέραμε μέσα στο γήπεδο, κατά τη γνώμη μου, ήταν αυτό με την Ισπανία. Ήταν αφόρητη η πίεση που δεχθήκαμε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Για να πάρουμε την ισοπαλία μας βγήκε το λάδι και χρειάστηκε να δώσουμε πάνω από το 100% των δυνάμεων και δυνατοτήτων μας όλοι για να τα καταφέρουμε. Τους Ισπανούς συνολικά τους αντιμετωπίσαμε τρεις φορές εκείνη την περίοδο, τις δύο για τα προκριματικά, και σε όλες τις αναμετρήσεις υποφέραμε μαζί τους. Δεν είναι εύκολο να είσαι σε άμυνα διαρκώς με τον αντίπαλο να έχει συνέχεια την κατοχή της μπάλας. Ασφαλώς δύσκολος και ιδίως ψυχολογικά ήταν και ο αγώνας με τους Ρώσους στο Αλγκάρβε, όπου βρεθήκαμε από την κόλαση στον παράδεισο μέσα σε λίγα λεπτά, αλλά μπορέσαμε να πάρουμε την πρόκριση με τη διαφορά τερμάτων.

ΕΡ: Όσον αφορά τους ποδοσφαιριστές που αντιμετωπίσατε τότε, ποιος είναι αυτός που σε προβλημάτισε περισσότερο απ' όλους και σε έκανε να είσαι στο όριό σου διαρκώς;

Α.Ν.: Δίχως να θέλω να αδικήσω κάποιον από τους υπόλοιπους, για μένα ήταν ο Ζινεντίν Ζιντάν. Έτρεφα και τρέφω απεριόριστο σεβασμό στις ποδοσφαιρικές του ικανότητες. Για μένα συγκαταλέγεται στους κορυφαίους όλων των εποχών και τον τοποθετώ στο ίδιο επίπεδο με Μαραντόνα και Πελέ. Γενικά εκτός του Ζιντάν η Γαλλία τότε είχε εκπληκτική ομάδα και μάλιστα θωρούσαμε ότι το ματς στα προημιτελικά θα ήταν το δυσκολότερο όλων. Όμως, η απόδοσή μας σε αυτό ήταν απίστευτη και δεν τους αφήσαμε να μας κάνουν να υποφέρουμε. Εκτιμώ πως η εμφάνισή μας εναντίον της Γαλλίας  ήταν η καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη που κάναμε στα γήπεδα της Πορτογαλίας.

ΕΡ.: Αντώνη, από την πρώτη στιγμή στην Πορτογαλία είχατε δίπλα σας και αρκετές χιλιάδες Ελλήνων φιλάθλων. Πόσο επηρέασε την πορεία σας η δική τους παρουσία;

Α.Ν.: Πάντα όταν έχεις τον κόσμο δίπλα σου υπάρχει θετική διάθεση. Μπορεί οι ποδοσφαιριστές να είναι επαγγελματίες και να έχουν παίξει εκατοντάδες αγώνες χωρίς υποστήριξη φιλάθλων, αλλά η αίσθηση που δημιουργείται όταν υπάρχουν στις εξέδρες αλλά και κοντά στην ομάδα είναι διαφορετική. Επηρεάζει θετικά. Πιστεύω ότι στην Πορτογαλία από την αρχή χτίστηκε μια πολύ καλή σχέση με τον κόσμο, που γινόταν καλύτερη μέρα με τη μέρα, αφού βοήθησαν και τα αποτελέσματα, αλλά κι η διάθεση που είχαν οι Έλληνες φίλαθλοι γενικότερα. Έδειξαν ένα πρόσωπο στη συμπεριφορά τους διαφορετικό. Μας γέμιζε με θετική ενέργεια αυτό. Όλοι ξέρουμε ότι ως φυλή είμαστε γκρινιάρηδες, ασκούμε εύκολα κριτική, είμαστε απαιτητικοί ως φίλαθλοι με τις ομάδες μας κλπ. Στην Πορτογαλία αυτό δεν υπήρχε. Ο κόσμος που ταξίδεψε εκεί αντιμετώπισε και εμάς αλλά και το τουρνουά με άλλο τρόπο από αυτόν που είχαμε συνηθίσει και αυτό μεταδόθηκε και σ' εμάς. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να νιώσουμε πίεση. Το αντίθετο. Υπήρχε μια μαγική σχέση μεταξύ μας και ως συνέπεια μια θετική επιρροή και στη δική μας αγωνιστική συμπεριφορά.