Με την αφορμή της “καινοτομίας” του Ζέεντορφ στη Μίλαν, ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για τη νέα εποχή του ποδοσφαίρου, που είναι περισσότερο σκεπτόμενο και σύνθετο από ποτέ.

Καταγράφοντας την επιθυμία του Κλάρενς Ζέεντορφ να πάρει μαζί του στο Μιλάνο τον Γιαπ Σταμ και τον Ερνάν Κρέσπο, τα ιταλικά media άρχισαν να μπαίνουν στο μυαλό του Ολλανδού και να αναλύουν την ιδέα του, την καινοτομία που θέλει να εισάγει στην προπόνηση της Μίλαν, χωρίζοντας τη δουλειά σε “αμυντική” και “επιθετική”, με τον Σταμ να αναλαμβάνει την ευθύνη να διδάξει την ανασταλτική λειτουργία και τον Κρέσπο την επιθετική.

Οχι, ο Ζέεντορφ δεν είναι ο πρώτος που το επιχειρεί. Είναι αρκετοί οι προπονητές που λειτουργούν με αυτό τον τρόπο, είτε το “φωνάζουν” με την ιδιότητα που προσδίδουν στους συνεργάτες τους είτε όχι. Η μετατροπή του ποδοσφαίρου σε σύνθετο άθλημα, τακτικά, συντελείται όλο και πιο γοργά στη διάρκεια των τελευταίων ετών, χάρη κυρίως στον πλούτο και τον όγκο της πληροφορίας που φτάνει στα χέρια των προπονητών χάρη στην χρήση της τεχνολογίας.

Το ποδόσφαιρο απαιτεί πλέον πολύ περισσότερη σκέψη. Εχει ανάγκη από σκεπτόμενους προπονητές. Και έχει ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, από καλλιεργημένους ποδοσφαιριστές.Κουβεντιάζοντας με έναν Ευρωπαίο ατζέντη ποδοσφαιριστών, ο οποίος στη διάρκεια των τελευταίων ετών κοιτάζει όλο και περισσότερο, περισσότερο από ποτέ την ελληνική αγορά αναζητώντας νεαρούς Ελληνες ποδοσφαιριστές, τον άκουγα να μου εξηγεί τους λόγους.

“Οχι, δεν είναι που η κρίση κάνει τα ελληνικά εργατικά πόδια φθηνότερα από ποτέ. Διότι τι να τον κάνεις τον φτηνό ποδοσφαιριστή αν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει.

Οι Ελληνες ποδοσφαιριστές είναι πλέον καλύτερα εκπαιδευμένοι, καλύτεροι αθλητές επειδή βάζουν τις βάσεις από μικροί, αλλά και αρκετά καλλιεργημένοι. Θυμάμαι ότι στα πρώτα μου χρόνια συναντούσα στην Ελλάδα ποδοσφαιριστές που δεν είχαν καν τελειώσει το σχολείο.

Κάποτε υπήρχε χώρος για τέτοιους ποδοσφαιριστές. Τώρα πια δεν υπάρχει. Ο αμόρφωτος δυσκολεύεται πολύ να κατανοήσει τα πώς και τα γιατί της δουλειάς, το νόημα να ακολουθεί τους κανόνες, το να μεταχειρίζεται το σώμα και τον οργανισμό του σαν εργαλεία της δουλειάς.

Και τώρα που η τακτική απαιτεί να είναι ο ποδοσφαιριστής μορφωμένος και καλλιεργημένος, επαρκής για να κατανοήσει, να αποθηκεύσει και να ανακαλεί σε χρόνο dt την πληροφορία για τις κομπίνες, τις αλλαγές στις θέσεις, τις αλλαγές στη διάταξη, η επιταγή στην Ευρώπη είναι “να έχει τουλάχιστον τελειώσει ένα σχολείο” για τον προτεινόμενο ποδοσφαιριστή”.

Ακόμη και στην υπερβολή του, το ποδόσφαιρο δεν θα γίνει ποτέ μπέιζμπολ. Πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ όσο σύνθετο είναι σήμερα, τακτικά, το μπάσκετ. Ομως είναι βέβαιο ότι θα γίνει, γίνεται πιο “έξυπνο” από ποτέ. Και θα απαιτεί όλο και περισσότερο ανεπτυγμένη αντίληψη από τους ποδοσφαιριστές του.

Τις προάλλες άκουγα ως μια εκ των πιο βασικών εξηγήσεων για την αποτυχία του Σάκη Τσιώλη στα Γιάννινα, ότι έκανε “overcoaching”, ότι έμοιαζε με προπονητή μπάσκετ που άλλαζε διαρκώς θέσεις στους παίκτες και συνδυασμούς ή σχηματισμούς, και ότι όλο αυτό πήγε να το κάνει σε μια ομάδα που απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές που δεν ήταν “μαθημένοι”.

Πιθανόν ο Τσιώλης να το παράκανε, αλλά οι ποδοσφαιριστές που δεν καταλαβαίνουν και δεν διαβάζουν θα κρίνονται, όλο και περισσότερο, ακατάλληλοι.Είχε πέσει πριν από χρόνια στα χέρια μου ένας φάκελος από αυτούς που παραδίδουν οι συνεργάτες του Ζοσέ Μουρίνιο σε κάθε έναν από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας του πριν από κάθε παιχνίδι, προκειμένου να προετοιμάσουν τον καθένα ξεχωριστά για τις ανάγκες του αγώνα.

Αν δεν έχεις βγάλει το σχολείο με καλό βαθμό, δεν έχεις επάρκεια για να το διαβάσεις και να το κατανοήσεις.

Σε εσένα μιλάω, πιτσιρικά εκκολαπτόμενε ποδοσφαιριστή. Αυτά που ήξερες, να τα ξεχάσεις. Οι “παράτησε το σχολείο επειδή τον κέρδισε η μπάλα” ιστορίες δεν είναι πλέον σύγχρονες, δεν θα τις ακούς στο εξής.

Αν δεν μπορείς συγχρόνως μπάλα και διάβασμα, παρ' το απόφαση, ελαχιστοποιείς τις πιθανότητες να παίξεις ποδόσφαιρο επαγγελματικά.

Άρθρο του Βασίλη Σαμπράκου στο ''gazzetta.gr''