Ο Βασίλης Σαμπράκος αναρωτιέται φωναχτά πώς είναι δυνατόν να μην διδάσκονται οι “μικρές” και “μεσαίες” ομάδες από το παράδειγμα του Περιστερίου. 

Ακουγα τις προάλλες τον πρόεδρο και μεγαλομέτοχο του Παναιτωλικού, τον Φώτη Κωστούλα, να απαντά σε μια δημοσιογραφική ερώτηση σχετικά με το αν είναι ή όχι στόχος, αν είναι ή όχι όραμα για την ομάδα του Αγρινίου να εξελιχθεί σε Ατρόμητο. Και καταλάβαινα από την απάντηση, και την καθαρότητα που είχε ο λόγος του Κωστούλα ότι αυτό είναι το όραμα, η φιλοδοξία, το όνειρό του για τον Παναιτωλικό.

Να τον δει να μεγαλώνει τόσο σε μέγεθος, εταιρικά και ποδοσφαιρικά, ώστε αφενός να καταφέρει να περάσει τα ελληνικά σύνορα για να παίξει στη διεθνή σκηνή και αφετέρου για να φτάσει ο Παναιτωλικός στην εποχή που δεν θα έχει ανάγκη την τσέπη του - εκάστοτε - μεγαλομετόχου του για να εξασφαλίζει μια καλή ζωή στην Superleague και να συνεχίζει να παράγει ψυχαγωγία και πολιτισμό για χάρη της κοινωνίας του Αγρινίου.

Πώς γίνεται αυτό που θέλει να επιτύχει ο Κωστούλας, που είναι όμοιο με αυτό που θέλει να επιτύχει ο Σταμάτης Βελλής με τον Απόλλωνα; Μόνο με τον τρόπο, με το μοντέλο που εξελίσσουν εδώ και χρόνια στο Περιστέρι ο Γιώργος Σπανός με τους συνεργάτες που έχει επιλέξει.

Μόνο μέσα από την δημιουργία και την εξέλιξη των υποδομών. Μόνο μέσα από τον εντοπισμό και την συγκέντρωση ταλέντων, μόνο με πολλή δουλειά πάνω στην εκπαίδευση και την εξέλιξή τους, μόνο μέσα από την δημιουργία και την εκμετάλλευση ποδοσφαιριστών με υπεραξία.

Χρειάστηκαν πολλά χρήματα, πολλή υπομονή, μεγάλη επιμονή και πολύ μεθοδική δουλειά από τους ανθρώπους του για να εξελιχθεί ο Ατρόμητος σε αυτό που είναι σήμερα, δηλαδή σε ιδανικό προορισμό για τα καλύτερα ταλέντα από όλη την Ελλάδα.

Και κυρίως χρειάστηκε να τα δείξει ο Ατρόμητος τα ταλέντα, τοποθετώντας τα στη βιτρίνα του, δηλαδή στην 11αδα της πρώτης ομάδας, αλλά και να τα πουλήσει, δηλαδή να τους επιτρέψει να εξελιχθούν και να μην βαλτώσουν στο Περιστέρι.

Μόνο έτσι θα μπορούσε να πείσει. Μόνο έτσι έπεισε. Γι’ αυτό πείθει.Ακουγα προχθές τον Θανάση Καραγκούνη να μου λέει πόσο τυχερός νιώθει που βρέθηκε στον Ατρόμητο, από τον οποίο φτερούγισε τούτες τις μέρες στην Ολλανδία για να κάνει το πρώτο μεταναστευτικό βήμα του, στην Τσβόλε, με τον ενθουσιασμό που τόσο καλά απεικονίζεται στην παραπάνω φωτογραφία του.

Ευλογημένος αισθάνεται ο 22χρονος μεσοεπιθετικός που έπεσε σε τόσο καλά χέρια και τόσο καλά μυαλά του ποδοσφαίρου στο Περιστέρι. Πώς να μην λειτουργήσει ο δημόσιος λόγος του ως διαφημιστικό μήνυμα που προμοτάρει τον Ατρόμητο στο μυαλό των απανταχού Ελλήνων ταλαντούχων πιτσιρικάδων;

Ακουγα προχθές να μου διηγούνται την ιστορία της τύχης που είχε ο Πανθρακικός να ακούσει τον παλιό τερματοφύλακά του, τον σημερινό προπονητή του Ολυμπιακού Βόλου, τον Εμάνουελ Ρόκα και να προχωρήσει το περασμένο καλοκαίρι στην απόκτηση του Χοσέ Μαρία Κάσες και του Ιγκορ.

Και προσπαθούσα να καταλάβω τον λόγο που μπορεί να βρει σήμερα ο Πανθρακικός για να πει το “ναι” στην παραχώρηση του Ισπανού μπαλαδόρου για μια πρόταση που μπορεί να του φέρει μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ παραπάνω από αυτά που επένδυσε πάνω του το περασμένο καλοκαίρι.

Για ποιο λόγο να παραχωρήσει μια ομάδα αυτού του επιπέδου τούτη τη στιγμή έναν ποδοσφαιριστή που την παίρνει από το χέρι και την τραβάει για να της αλλάξει το επίπεδο;Είναι στιγμές που με βρίσκουν να πασχίζω να καταλάβω το νόημα της ύπαρξης και της λειτουργίας ενός σωρού ελληνικών ποδοσφαιρικών εταιρειών.

Αν είσαι μια μικρομεσαία ομάδα και δεν βάζεις στόχο, με συνέπεια λόγων - πράξεων, να γίνεις Ατρόμητος, για ποιο λόγο συνεχίζεις να υπάρχεις στο ποδόσφαιρο; Για ποιο λόγο κρατάς στη ζωή μια ομάδα δίχως κόσμο, δίχως γήπεδο, ή με άδειο γήπεδο, δίχως ακαδημία ποδοσφαίρου να την υποστηρίξει, δίχως ανεπτυγμένο δίκτυο εντοπισμού νεαρών ταλαντούχων ποδοσφαιριστών από όλη την Ελλάδα, με ένα ρόστερ γεμάτο από “ταβανάτους” αλλοδαπούς ή/και “ληγμένους” Ελληνες ποδοσφαιριστές που έχουν αφήσει πίσω τα χρόνια της ακμής και δεν έχουν προοπτική να βοηθήσουν έστω με την εμπειρία και την προσωπικότητά τους τον σύλλογο να μεγαλώσει;

Για ποιο λόγο να μένεις στο ποδόσφαιρο αν δεν προσπαθείς να μεγαλώσεις τα κυβικά της σημερινής έκδοσης της ομάδας σου και να της αλλάξεις την προοπτική μέσα από την δημιουργία και την ανάπτυξη των ακαδημιών της;

Για ποιο λόγο μένεις στο ποδόσφαιρο όταν δεν προσπαθείς να προσελκύσεις το ήδη υπάρχον κοινό της ομάδας σου και να δημιουργήσεις νέο, να γεννήσεις νέους οπαδούς;Δίχως ίχνος υπερβολής, τουλάχιστον οι μισοί επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου όχι απλώς δεν θα απαντούσαν σε αυτές τις ερωτήσεις αλλά δεν θα στέκονταν καν να τις ακούσουν.

Οχι μόνο επειδή δεν έχουν τις απαντήσεις, αλλά επειδή δεν νοιάστηκαν ποτέ να τις βρουν. Επειδή δεν νοιάστηκαν να τις ανακαλύψουν. Επειδή δεν τους αφορά το ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι εξηγείται το πως τα χρόνια περνούν και τα μεγέθη των ομάδων τους δεν αλλάζουν.

Δεν είναι αυτό το όραμα των αφεντικών τους.

Άρθρο του Βασίλη Σαμπράκου στο gazzetta.gr