Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Η μύηση των νέων παιδιών στο ''The liverpool way'' μπορεί να τα σημαδέψει θετικά ... καθώς όποιος παίρνει μέρος στα ''SOCCER SCOOL'' γίνεται πιο πλούσιος σε εμπειρίες και αυτό για τα παιδιά που είναι σε μικρή ηλικία θεωρείται καταλυτικό για την μετέπειτα πορεία τους.

Ο αγαπημένος Έλληνας σπορτκάστερ μίλησε για πολλά και διάφορα θέματα που αφορούν την αγαπημένη του Liverpool, για το Ελληνικό Δίκτυο ακαδημιών της και για το ταλέντο των Ελλήνων ποδοσφαιριστών.

Αποσπάσματα απο την Συνέντευξη του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο liverpoolfcifa.gr

Η Λίβερπουλ κάνει τα τελευταία χρόνια μια συντονισμένη προσπάθεια ανάπτυξης Ελληνικού δικτύου ακαδημιών στη χώρα μας. Μάλιστα ήσασταν από τους πρώτους που στηρίξατε αυτή την προσπάθεια. Πως αξιολογείτε το όλο εγχείρημα;

«Είναι κάτι πάρα πολύ καλό! Βέβαια, πιστεύω πως ακόμα βρίσκεται σε νηπιακό, μην πω καλύτερα σε εμβρυακό στάδιο. Θέλει πολύ σκληρή δουλειά, ώστε η νοοτροπία της ομάδας να απλωθεί στον κόσμο, ο οποίος καλώς ή κακώς δεν έχει συνηθίσει σε τέτοια πράγματα.

Θέλει επίσης πολύ προσοχή γιατί ο καθένας μπορεί να περιμένει από τη μία μέρα στην άλλη να αλλάξουν πολλά και στο τέλος να απογοητευτεί. Γενικώς, είναι ένα πρότζεκτ το οποίο δεν μπορεί κανείς να το κρίνει ούτε στους 6 μήνες ούτε στο χρόνο, ούτε καν στα 2 χρόνια.

Θέλει τουλάχιστον μια τριετία για να μπορέσουμε να έχουμε αποτελέσματα και να μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή και σίγουρα συμπεράσματα…».

Θεωρείτε πως η μύηση στο «The Liverpool Way» μπορεί να βοηθήσει τα νέα Ελληνόπουλα;

«Σαφώς. Τα παιδιά έχουν να κερδίσουν και αγωνιστικά αλλά και από πλευράς νοοτροπίας. Κανένας δεν μπορεί να κερδίσει κάτι μέσα σε 4-6 μέρες αν δεν έχει εφοδιαστεί πρώτα με τα βασικά πρωτογενή χαρακτηριστικά.

Όποιος παίρνει μέρος στα soccer school γίνεται πιο πλούσιος σε εμπειρίες, και αυτό για τα παιδιά που είναι σε μικρή ηλικία είναι κάτι το οποίο είναι καταλυτικό για τη μετέπειτα συνέχεια τους.

Το LiverpoolWay πιστεύω πως θα τα σημαδέψει θετικά, για όσο καιρό ασχολούνται με το ποδόσφαιρο».

Πως μπορείτε να περιγράψετε με λίγα λόγια την έννοια του «The Liverpool Way»;

«Είναι ο τρόπος ζωής και ο τρόπος σκέψης που έχει η Liverpool. Πρώτιστα ο στόχος της είναι να κερδίζει και να παίρνει τίτλους, ταυτόχρονα όμως είναι μια ομάδα η οποία μέσα από τη συνολική της παρουσία, καταφέρνει να διδάσκει.

Για παράδειγμα το δέσιμο που έχει η Liverpoolμε τους οπαδούς της είναι κάτι μοναδικό και δεν το έχω συναντήσει κάπου αλλού. Υπάρχει μια εξάρτηση των οπαδών άσχετα πάντα με την πορεία της ομάδας, η οποία εδώ και πολλά χρόνια απογοητεύει.

Παράλληλα είναι και τρόπος παιχνιδιού και τρόπος σκέψης. Το δίνω τη μπάλα και κινούμαι, άσχετα αν τώρα το έχει τελειοποιήσει η Μπαρτσελόνα, είναι κάτι που το είχε και η Liverpool της δεκαετίας του 70΄».

Είναι εφικτό στο μέλλον κάποιο παιδί απ’ αυτές τις ακαδημίες να φορέσει τη φανέλα της Λίβερπουλ;

«Πάρα πολύ. Θεωρώ πολύ πιθανό κάποια στιγμή να φορέσει ένα ταλαντούχο παιδί τη φανέλα της ομάδας.

Αν με ρωτούσαν αν μπορεί κάποιος Έλληνας να γίνει κάτοικος Anfield θα του έλεγα ναι και μάλιστα όχι αυτοί τους οποίους θεωρούμε αύτη τη στιγμή σούπερσταρ. Για παράδειγμα ο Κυριάκος που έπαιξε στην ομάδα, δεν μπορεί ας πούμε να μπει ούτε σε μια λίστα με τους τοπ 100 Έλληνες ποδοσφαιριστές του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

Παρ’ όλα αυτά φόρεσε τη κόκκινη φανέλα γιατί ήταν ένα παιδί που υπερέβαλλε εαυτό, με την υπερπροσπάθεια με την οποία έδειχνε στο γήπεδο. Γι αυτό τον αγάπησε και ο κόσμος. Θεωρώ πως οι φίλαθλοι της ομάδας θα αγαπήσουν οποιοδήποτε ποδοσφαιριστή δείξει πως σέβεται και ιδρώνει τη φανέλα την οποία φοράει.

Έτσι λοιπόν συνοψίζοντας ενώ έχουμε ταλέντο πιστεύω πως είναι θέμα νοοτροπίας, γιατί κάποια Ελληνόπουλα που έχουν ταλέντο δεν καταφέρνουν στο τέλος να κάνουν καριέρα αντίστοιχη στο εξωτερικό.

Αντίθετα βλέπουμε πολλές φορές παιδιά με λιγότερο ταλέντο να έχουν μια πολύ καλή παρουσία».

Μια και μιλάμε για ακαδημίες… Ποιος  παίκτης από της ακαδημίες της Λίβερπουλ(στην Αγγλία φυσικά) νομίζετε πως μπορεί στο μέλλον να πρωταγωνιστήσει στην πρώτη ομάδα;

«Μου αρέσει πολύ ο Suso. Υπάρχει και ο Raheem Sterling ο οποίος όμως δεν είναι ικανοποιημένος από τις έως τώρα συμμετοχές του. Θεωρώ πως θα έπρεπε να του δοθούν περισσότερες ευκαιρίες από τη στιγμή που η ομάδα δεν πήγε τόσο καλα. Από κει και πέρα έχω ακούσει για τον Suso πολύ καλά λόγια και έχω διακρίνει ότι έχει πολύ καλά στοιχειά.

Είμαι σίγουρος πως εν τέλει κάποιος απ’ αυτούς που ακούγεται το όνομα τους θα καταφέρει να κάνει καριέρα. Απλά πολλές φορές τα παιδιά αυτά νομίζουν πως οι συμμετοχές του στα μικρότερα τμήματα της ομάδας, αποτελούν ένα εύκολο διαβατήριο για την πρώτη ομάδα και αυτό είναι λάθος.

Για να πρωταγωνιστήσεις σε τέτοιο επίπεδο πρέπει να συμπράξουν πολλές συναστρίες ώστε να καταφέρεις να καθιερωθείς στο τέλος. Διότι το βάρος της φανέλας είναι τόσο μεγάλο που μπορεί να συμπαρασύρει μαζί του τον οποιοδήποτε»

Η Λίβερπουλ έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας… Έτσι λοιπόν κλείνοντας θα θέλαμε να μας εκμυστηρευτείτε το πότε ξεκίνησε και πως προέκυψε η αγάπη σας για την ομάδα του Anfield

«Το 1974, στην διάρκεια του τελικού Λίβερπουλ- Νιούκαστλ 3-0, αν και αρχικά ήμουν αποστασιοποιημένος,  έπιασα τον εαυτό μου να μαγεύεται από τις πολλές πάσες των νικητών στο τρίτο γκολ του Κίγκαν. Και την επόμενη τριετία, σιγά σιγά η Λίβερπουλ άρχισε να με κατακτά όλο και πιο πολύ.

Στον τελικό του ΟΥΕΦΑ το 1976 με την Μπριζ, ξαναθαύμασα τον Κίγκαν και την ανατροπή από 0-2 σε 3-2 μέσα σε δέκα λεπτά στο «Ανφιλντ», το 1977 είδα σε μαγνητοσκόπηση (κρυφά από τους γονείς μου γιατί ήταν περασμένες δώδεκα και είχα σχολείο την επόμενη μέρα) την επική πρόκριση στο 3-1 με την Σεντ Ετιέν.

Τα κύπελλα Πρωταθλητριών του 1977 ( στο αντίο του Κίγκαν) και του 1978 (με το μυθικό γκολ του Κένι Νταλγκλίς)  τα χάρηκα αλλά ακόμη η καρδιά μου αμφιταλαντευόταν. Η μέρα λοιπόν, του απόλυτου προσηλυτισμού μου έγινε τον Σεπτέμβρη του 1978, όταν περνώντας τα τουρνικέ του ΚΟP στο «Ανφιλντ» βίωσα την αληθινή ποδοσφαιρική εμπειρία.

Η Λίβερπουλ υποδεχόταν την Τότεναμ που είχε μόλις αποκτήσει τους «φρέσκους» παγκόσμιους πρωταθλητές Αρντίλες και Βίγια. Το τελικό σκορ δεν το φανταζόταν κανείς και μέχρι και σήμερα είναι πιθανότατα η τελειότερη παράσταση που δόθηκε από την Λίβερπουλ μπροστά στον λαό της.

Το 7-0 θα μπορούσε να ήταν διπλάσιο αν ο γκολκίπερ της Τότεναμ δεν ήταν ο ήρωας του αγώνα»